تجارت کربن

پروژه کربن به سازوکارهای تجاری اطلاق می‌شود که پروژه‌ها با قطع انتشار گازهای گلخانه ای (GHGs) بودجه دریافت میکنند. برای اثبات اینکه پروژه منجر به کاهش واقعی، دائمی و قابل اثبات در گازهای گلخانه ای می‌شود، باید اثبات آن را در قالب طرح پروژه و گزارش فعالیتهای معتبر توسط سازمانهای تأیید شده و مورد اعتماد ارائه شود.

پروژه‌های کربن از زمان ظهور معاملات تولید گازهای گلخانه ای تحت فاز اول کیوتو در سال ۲۰۰۵ از اهمیت بیشتری برخوردار شده‌اند. طبق گفته سازمان ملل متحد ، اگر این پروژه توسط یک مکانیسم توسعه تمیز (CDM) تعیین شده و توسط واحد عملیاتی تعیین شده تأیید شده باشد، میتوان از آنها استفاده کرد. اما در کنفرانس تغییرات اقلیمی COP26 گلاسکو در نوامبر ۲۰۲۱ قوانینی برای بازار جهانی کربن وضع شد و در این باره برای نخستین بار توافق نامه ای برای تحقق اهداف در توافقنامه آب و هوایی پاریس در سال ۲۰۱۵ مورد تایید قرار گرفت. تجارت کربن با پیشینه کمتر از يك دهه، اکنون بازاري افزون بر 120 میلیارد دلار دارد در حالي كه 4 سال قبل تر ارزش آن کمتر از يك میلیارد دلار بود، و این یک تجارت با پتانسیل عظیم است. این امید می رود که تجارت کربن ۱۰ برابر بزرگتر از بازار جهانی نفت ‌شود. اما این صنعت هنوز نسبتاً جوان و بسیار پیچیده است.

كشور ما با انتشار سالیانه بيش از 500 ميليون تن گاز گلخانه اي پتانسیل بسیار بالا در بخشهای مختلف براي پیاده نمودن

طرحهای مکانیزم توسعه پاك دارد و تحصیل درآمدهای چند صد ميليون دلاری قابل دسترس است. اين درآمدها علاوه بر

حفظ محيط زيست و توسعه پایدار، جذب سرمایه گذاری خارجی، کاهش مصرف منابع، ايجاد اشتغال و غیره مي باشد.

مهمترین بخش یک پروژه کربن ایجاد و مستند سازی و اثر بخش بودن پروژه است. تهیه یک پروژه کربن برای پروژه‌های انرژی های تجدید پذیر مانند استفاده از باد، خورشیدی، و با تأثیر کم در کم آبی، زیست توده و زیست گاز مناسب است. همچنین پروژه‌های با طیف گستردهای از دیگر انتشار های آلاینده مانند جنگل زدایی، تعویض سوخت (یعنی به سوخت های بیطرف کربن و سوخت های منفی کربن)، ضبط و ذخیره کربن و راندمان انرژی ایجاد شده ‌است.